Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. At hoc in eo M. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Sed ille, ut dixi, vitiose. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Duo Reges: constructio interrete. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. At iste non dolendi status non vocatur voluptas.

Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Confecta res esset. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;

Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet. Atque ab isto

capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum.

Equidem e Cn. Satis est ad hoc responsum. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Quae ista amicitia est? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere?

Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Si longus, levis;

Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor,

philosophorum. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat?