Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Dat enim intervalla et relaxat. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Si quae forte-possumus. Praeclare hoc quidem. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;

Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Laboro autem non sine causa; At enim hic etiam dolore. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At iam decimum annum in spelunca iacet. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia.

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.

Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Is es profecto tu. Sed haec nihil sane ad rem; Eadem nunc mea adversum te oratio est. Nunc agendum est subtilius. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas;

Quorum altera prosunt, nocent altera. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis

fomentis dolor mitigari solet. Duo Reges: constructio interrete.

Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Addo etiam illud, multa iam mihi dare signa puerum et pudoris et ingenii, sed aetatem vides. Praeteritis, inquit, gaudeo.

Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Quae duo sunt, unum facit. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.

Illa tamen simplicia, vestra versuta. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Bork An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere?

Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Illa tamen simplicia, vestra versuta. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis?