Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Graece donan, Latine voluptatem vocant. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tum mihi Piso: Quid ergo? Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Quae contraria sunt his, malane? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Hoc non est positum in nostra actione.

Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.

Praeclare hoc quidem. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Quis istud possit, inquit, negare? Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;

Num quid tale Democritus? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Quis est autem dignus nomine hominis, qui unum diem totum velit esse in genere isto voluptatis? Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus? Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.

Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis

partibus; Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est.

Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quo tandem modo? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Qui autem voluptate vitam effici beatam putabit, qui sibi is conveniet, si negabit voluptatem crescere longinquitate? Cur id non ita fit? Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.

Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Ad eos igitur converte te, quaeso. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;

Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Duo Reges: constructio interrete. An tu me de L. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Scisse enim te quis coarguere possit? Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit?