Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Ac tamen hic mallet non dolere.

Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim?

Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Vide, quaeso, rectumne sit. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Sed quot homines, tot sententiae; Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus?

Duo Reges: constructio interrete. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Contineo me ab exemplis. Quis est tam dissimile homini.

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Dat enim intervalla et relaxat.

Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Neque enim disputari sine reprehensione

nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. An eiusdem modi? Murenam te accusante defenderem. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum;

Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Prioris generis est docilitas, memoria; Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;

Ego vero isti, inquam, permitto. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.

Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed

inter sese ipsa pugnant. Ego vero isti, inquam, permitto. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;