Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Nulla erit controversia. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Ea possunt paria non esse. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Sed plane dicit quod intellegit. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt.

Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Sed fac ista esse non inportuna;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Ratio quidem vestra sic cogit. Sin te auctoritas commovebat,

nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Duo Reges: constructio interrete. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse;

At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Sit enim idem caecus, debilis. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur;

Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Ut id aliis narrare gestiant? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Ac tamen hic mallet non dolere. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.

Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Non potes, nisi retexueris illa. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Et non ex maxima parte de tota iudicabis?

At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Bork Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Summus dolor plures dies

manere non potest?

Illud non continuo, ut aeque incontentae. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Ea possunt paria non esse. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus?

Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.