Mihi enim satis est, ipsis non satis. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Cui Tubuli nomen odio non est? Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Nam de isto magna dissensio est. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Idemne, quod iucunde?

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Ita prorsus, inquam; Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum;

Quibusnam praeteritis? Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Ubi ut eam caperet aut quando? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus; Qualem igitur hominem natura inchoavit? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Quid

iudicant sensus?

Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Eadem nunc mea adversum te oratio est. At certe gravius. Pauca mutat vel plura sane;

Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.

Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Nam ista vestra: Si gravis, brevis;

Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Bestiarum vero nullum iudicium puto. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Quem si

tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Duo Reges: constructio interrete. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Quid ergo hoc loco intellegit honestum?

Quid adiuvas? An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui.

Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Bork