Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Age sane, inquam. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Itaque ab his ordiamur. Nihil illinc huc pervenit.

Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Satis est ad hoc responsum. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.

Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Ratio quidem vestra sic cogit. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Verum hoc idem saepe faciamus. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat.

At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quasi vero, inquit, perpetua oratio

rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Maximus dolor, inquit, brevis est. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;

An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Memini vero, inquam; Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Polycratem Samium felicem appellabant. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita?

Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Sed fortuna fortis; Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Dat enim intervalla et relaxat. Bonum incolumis acies: misera caecitas.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Si enim ad populum me vocas, eum. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Duo Reges: constructio interrete.

Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Tum ille: Ain tandem? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Quid ergo attinet

gloriose loqui, nisi constanter loquare?

Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Dat enim intervalla et relaxat. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Sed ille, ut dixi, vitiose. Age, inquies, ista parva sunt.