Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?

Falli igitur possumus. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Cur post Tarentum ad Archytam? Primum divisit ineleganter; Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?

Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Deinde

disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Ego vero isti, inquam, permitto. Immo alio genere; Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Primum quid tu dicis breve? Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? A mene tu? Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde?

Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium.

Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Nemo igitur esse beatus potest. Commentarios quosdam, inquam, Aristotelios, quos hic sciebam esse, veni ut auferrem, quos legerem, dum essem otiosus; Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Dici enim nihil potest verius. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Aut haec tibi, Torquate,

sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Summus dolor plures dies manere non potest? Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sedulo, inquam, faciam. Falli igitur possumus. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Duo Reges: constructio interrete. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum.

Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Beatus sibi videtur esse moriens.