Ratio quidem vestra sic cogit. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.

Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Dicimus aliquem hilare vivere; At certe gravius. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Esse enim, nisi eris, non potes. Poterat autem inpune;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Duo Reges: constructio interrete. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Bork

Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?

Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Non potes, nisi retexueris illa. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Stoici autem, quod finem bonorum in una

virtute ponunt, similes sunt illorum; Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio.

Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?

Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Nos commodius agimus. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam.

Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.

Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Deinde dolorem quem maximum? Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Quod iam a me expectare noli.

Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Ex eorum enim scriptis et

institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant.