Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur?

Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quis est tam dissimile homini. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Cur id non ita fit? Sed ad bona praeterita redeamus. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quis Aristidem non mortuum diligit?

Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur.

Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Quonam, inquit, modo? Vide, quaeso, rectumne sit. Facillimum id quidem est, inquam.

Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Est igitur officium eius

generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos, non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior; Collatio igitur ista te nihil iuvat. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus;

Cur deinde Metrodori liberos commendas? Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Quid est enim aliud esse versutum?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Sed ille, ut dixi, vitiose. Duo Reges: constructio interrete. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Id Sextilius factum negabat. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Estne, quaeso,

inquam, sitienti in bibendo voluptas? In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.

Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Age, inquies, ista parva sunt. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Quo modo autem philosophus loquitur? Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Bonum liberi: misera orbitas.

Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem.