Duo Reges: constructio interrete. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Quid de Pythagora? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;

Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quid iudicant sensus? Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Minime vero, inquit ille, consentit. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus.

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quid de Pythagora? At enim hic etiam dolore.

Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Summus dolor plures dies manere non potest? Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?

Itaque et manendi in vita et migrandi

ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quis istud, quaeso, nesciebat? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.

Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.

Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Quippe: habes enim a rhetoribus; Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere?

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. An nisi populari fama? Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Magna laus. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Quis enim redargueret? Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?

Quis enim potest istis, quae te, ut ais, delectant, brevibus et acutis auditis de sententia decedere? Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti.