Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Bork

Et quidem, inquit, vehementer errat; Nulla erit controversia. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Ita finis bonorum existit secundum naturam vivere sic affectum, ut optime is affici possit ad naturamque accommodatissime. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Duo Reges: constructio interrete. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re;

Murenam te accusante defenderem. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Audeo dicere, inquit. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Sit sane ista voluptas. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina.

Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur? Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute.

Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Eaedem res maneant alio modo. Nosti, credo, illud: Nemo pius est,

qui pietatem-; Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Iam contemni non poteris. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Ut aliquid scire se gaudeant? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.

Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Id enim natura desiderat. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.

Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum.

Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Nihilne est in his

rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Si enim ad populum me vocas, eum. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?

Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Deprehensus omnem poenam contemnet. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Quis Aristidem non mortuum diligit? Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Tu quidem reddes; Egone quaeris, inquit, quid sentiam?