Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Duo Reges: constructio interrete. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt.

Verum hoc idem saepe faciamus. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Sed tamen intellego quid velit.

Sed residamus, inquit, si placet. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;

Et quidem, inquit, vehementer errat; Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. An hoc usque quaque, aliter in vita? Qualem igitur hominem natura inchoavit? Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Nam ante Aristippus, et ille melius. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Eaedem res maneant alio modo. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque

corporis apti esse ad naturam videntur.

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate.

Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Pollicetur certe. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;

Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Nunc vides, quid faciat. Que Manilium, ab iisque M.

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Nemo igitur esse beatus potest. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Semovenda est igitur voluptas, non solum ut

recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Dat enim intervalla et relaxat. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;