Ac tamen hic mallet non dolere. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Ad eos igitur converte te, quaeso. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Aliter autem vobis placet. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?

Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quibusnam praeteritis? Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Duo Reges: constructio interrete.

Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Id est enim, de quo quaerimus. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non

deserat. Sed ille, ut dixi, vitiose. Sumenda potius quam expetenda. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quid censes in Latino fore?

Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit.

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt.

Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Sed quid sentiat, non videtis. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non

propriis verbis ea tenebas? Cur post Tarentum ad Archytam? Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Quis enim redargueret? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Non laboro, inquit, de nomine.