Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Inquit, dasne adolescenti veniam? Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Sed residamus, inquit, si placet.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Duo Reges: constructio interrete. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur;

Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Itaque his sapiens semper vacabit. Quid vero? Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo.

Nemo igitur esse beatus potest. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Quis istud possit, inquit, negare? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Prave, nequiter, turpiter cenabat; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Negat enim summo

bono afferre incrementum diem. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi.

Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Idem adhuc; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Que Manilium, ab iisque M. Respondeat totidem verbis. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Tollenda est atque extrahenda radicitus. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Summus dolor plures dies manere non potest? Sed haec nihil sane ad rem; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Sed hoc sane concedamus. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Recte, inquit, intellegis. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;

Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Bork Num quid tale Democritus? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Hic ambiguo ludimur. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.

Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Facit enim

ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Contineo me ab exemplis. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est.