Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Duo Reges: constructio interrete. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Bork

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Bork Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quo modo autem philosophus loquitur? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;

Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Nos cum te, M.

At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere. Comprehensum, quod cognitum non habet? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Verum esto; Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Sed haec quidem liberius ab

eo dicuntur et saepius. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia.

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Quae cum dixisset, finem ille.

Illi enim inter se dissentiunt. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Verum hoc idem saepe faciamus.

Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Sint ista Graecorum; Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Qui est in parvis malis. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent.

Cui Tubuli nomen odio non est? Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi

gratia propter voluptatem, nos amemus;