Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt?

Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.

Hoc uno captus Erillus scientiam summum bonum esse defendit nec rem ullam aliam per se expetendam. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem.

Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Zenonem roges; Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.

Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Illa sunt similia: hebes

acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Duo Reges: constructio interrete. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;

Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus.

Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Ut id aliis narrare gestiant? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari

fama gloriosum. At hoc in eo M. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia.