Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Simus igitur contenti his. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Duo Reges: constructio interrete. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Bork

Quis est tam dissimile homini. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Ea possunt paria non esse. Quid, de quo nulla dissensio est? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.

Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Satis est ad hoc responsum. Ratio quidem vestra sic cogit.

Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Sit enim idem caecus, debilis.

Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto

auctoritatem oratio non habet. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.

Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Erat enim res aperta. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. At iste non dolendi status non vocatur voluptas.

Hoc non est positum in nostra actione. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Bestiarum vero nullum iudicium puto. Sed nimis multa. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Bork

Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Sed haec omittamus; Satis est ad hoc responsum. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Sin dicit obscurari

quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.