Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Illi enim inter se dissentiunt. Oratio me istius philosophi non offendit; Hoc est non dividere, sed frangere. Quid me istud rogas?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Duo Reges: constructio interrete. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.

Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas?

Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Ergo illi intellegunt quid Epicurus

dicat, ego non intellego? Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Quid de Platone aut de Democrito loquar? Verum esto; Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Age, inquies, ista parva sunt. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?

Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. An potest cupiditas finiri? Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.

Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Bonum integritas corporis: misera debilitas.

Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Quorum altera prosunt, nocent altera.

Bonum integritas corporis: misera

debilitas. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Certe non potest.

Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Sed ego in hoc resisto; Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.

Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Erat enim res aperta. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.