Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Id Sextilius factum negabat. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Ut id aliis narrare gestiant? Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse?

Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Sed fortuna fortis; Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Sedulo, inquam, faciam. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis;

Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. De hominibus dici non necesse est. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Quid, quod res alia tota est? Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Sed quod proximum fuit non vidit. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis

ac despiciendis rebus humanis; Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Duo Reges: constructio interrete. Illi enim inter se dissentiunt. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est.

Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. An potest cupiditas finiri? Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;

Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.

Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Facillimum id quidem est, inquam. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Minime vero, inquit ille, consentit. Audeo dicere, inquit. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.

Quis hoc dicit? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Quo modo? Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Beatus sibi videtur esse moriens.

Quis non odit sordidos, vanos,

leves, futtiles? Sed potestne rerum maior esse dissensio? Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Et nemo nimium beatus est; Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.