Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Summus dolor plures dies manere non potest? Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Duo Reges: constructio interrete. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Tria genera bonorum; Sed quod proximum fuit non vidit. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;

At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Non risu potius quam oratione eiciendum? Cur haec eadem Democritus? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Nos cum te, M. Moriatur, inquit. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat;

Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Tollenda est atque

extrahenda radicitus. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum.

Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Primum quid tu dicis breve? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.

Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Hic ambiguo ludimur. Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum.

Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Si enim ad populum me vocas, eum. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? An haec ab eo non dicuntur? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque

etiam consideret. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Ita multa dicunt, quae vix intellegam.