Nam quid possumus facere melius? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Sed fortuna fortis; Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Satis est ad hoc responsum. Sedulo, inquam, faciam. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum.

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Atque ita re simpliciter primo collocata reliqua subtilius persequentes corporis bona facilem quandam rationem habere censebant; Quid de Platone aut de Democrito loquar? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Bork

Duo Reges: constructio interrete. Immo videri fortasse. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et ille ridens: Video,

inquit, quid agas; Urgent tamen et nihil remittunt. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem.

Minime vero istorum quidem, inquit. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Immo alio genere; Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Urgent tamen et nihil remittunt. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.

Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Non semper, inquam; Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;

Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Nam de isto magna dissensio est. Est, ut dicis, inquit; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu.

Duo enim genera quae erant, fecit tria. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Quos

quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.

Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Sed fortuna fortis; Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia.