Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Duo Reges: constructio interrete. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Conferam avum tuum Drusum cum C. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quis Aristidem non mortuum diligit?

Nunc de hominis summo bono quaeritur; Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus.

In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum

statuat industriae? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Equidem e Cn. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur.

Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.

Suo enim quisque studio maxime ducitur. Si enim ad populum me vocas, eum. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Sed haec in pueris; Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Sed fac ista esse non inportuna; Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit?