Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Quid enim possumus hoc agere divinius?

Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Memini me adesse P. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Duo Reges: constructio interrete. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Hoc est non dividere, sed frangere. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur;

Falli igitur possumus. Oratio me istius philosophi non offendit; Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.

Qui autem voluptate vitam effici beatam putabit, qui sibi is conveniet, si negabit voluptatem crescere longinquitate? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Sin aliud quid voles, postea. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Quis istud possit, inquit, negare? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Dat enim intervalla et relaxat.

Summus dolor plures dies manere non potest? Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate.

Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest.

In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Nam et a te

perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt.

Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Sullae consulatum? Sed tamen intellego quid velit. Nos vero, inquit ille; Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?

Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Ut aliquid scire se gaudeant? An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Si quae forte-possumus. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?