Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. At multis malis affectus. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

Bork Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere?

Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Illud non continuo, ut aeque incontentae. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Hoc simile tandem est? Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.

Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Sed haec nihil sane ad rem;

Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Frater et T. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter

voluptatem, nos amemus; Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. At iam decimum annum in spelunca iacet. Bork Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Duo Reges: constructio interrete. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.

Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Pauca mutat vel plura sane; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Quare conare, quaeso. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; At iam decimum annum in spelunca iacet. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant?

Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Ita multa dicunt, quae

vix intellegam. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt.

Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Ego vero isti, inquam, permitto. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur.

Venit ad extremum; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Beatus sibi videtur esse moriens. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Tum mihi Piso: Quid ergo? Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.