Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si ad corpus pertinentibus, rationes tuas te video compensare cum istis doloribus, non memoriam corpore perceptarum voluptatum; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Duo Reges: constructio interrete. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. At iam decimum annum in spelunca iacet. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Zenonis est, inquam, hoc Stoici.

Quid censes in Latino fore? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Polycratem Samium felicem appellabant. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Recte, inquit, intellegis.

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero.

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Bork Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quis istud, quaeso, nesciebat? Vide, quaeso, rectumne sit. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers?

Non igitur bene. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Vide,

quantum, inquam, fallare, Torquate. Videsne quam sit magna dissensio? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Id est enim, de quo quaerimus. Prioris generis est docilitas, memoria; Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.

Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.

Ergo, inquit, tibi Q. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Prave, nequiter, turpiter cenabat;

Cur iustitia laudatur? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.