Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Bork Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.

Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? An hoc usque quaque, aliter in vita? Quid vero? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Quid adiuvas? Summus dolor plures dies manere non potest? Quae cum essent dicta, discessimus. Sed ego in hoc resisto; Sed haec omittamus;

Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Simus igitur contenti his. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Bork

Ut pulsi recurrant? Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.

Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Maximus dolor, inquit, brevis est. Quo modo autem philosophus loquitur? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Iam in altera philosophiae parte. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere

dicendi copiam.

Nulla erit controversia. Dici enim nihil potest verius. Recte, inquit, intellegis. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat.

Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Si quae forte-possumus. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Hic ambiguo ludimur. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.

Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Duo Reges: constructio interrete. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari.

Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Ita similis erit ei finis boni, atque

antea fuerat, neque idem tamen; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.