Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune.

Nos commodius agimus. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset.

Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Dicimus aliquem hilare vivere; Summus dolor plures dies manere non potest?

An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Introduci enim virtus nullo modo potest, nisi omnia, quae leget quaeque reiciet, unam referentur ad summam. Quaerimus enim finem bonorum. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Quod cum dixissent, ille contra. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Haeret in salebra. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae

Peripatetici, verba. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Bork

Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Laboro autem non sine causa; Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Duo Reges: constructio interrete. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem?

Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Si enim ad populum me vocas, eum. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;

Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Alia quaedam dicent, credo, magna antiquorum esse peccata, quae ille veri investigandi cupidus nullo modo ferre potuerit. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Quo tandem

modo? Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni?

Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Illud non continuo, ut aeque incontentae. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.