Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Ut aliquid scire se gaudeant? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Proclivi currit oratio. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. At iam decimum annum in spelunca iacet.

Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Zenonis est, inquam, hoc Stoici.

Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Ac tamen hic mallet non dolere. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.

Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e

corporis societate. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?

Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Id mihi magnum videtur. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Cur haec eadem Democritus? Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quae ista amicitia est? Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. At coluit ipse amicitias. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Quare conare, quaeso. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Scisse enim te quis coarguere possit?

Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Nulla erit controversia. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Color

egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate.

Duo Reges: constructio interrete. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae.

Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Quid enim possumus hoc agere divinius? Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q.